Πριν μια βδομάδα περίπου, ο αδερφός Μπάμπης Πεΐδης έκανε μια ανάρτηση στο facebook, με αφορμή την επέτειο κατάκτησης χρυσού μεταλλίου από την Εθνική ομάδα του μπάσκετ, στους Μεσογειακούς αγώνες του Σπλιτ. Θυμήθηκα τον τότε γείτονά μου Παναγιώτη Γιαννάκη και τα μαγικά που έκανε. Μαζί μ' αυτά όμως θυμήθηκα κι άλλα, θυμήθηκα και τα δικά μας, τα Πιερικά...
Την βδομάδα που πέρασε θυμηθήκαμε επίσης τον Μπούντζακ και τον Κοκτσίδη. Ο Ντέζο Μπούντζακ ήρθε στον Πιερικό το 1966 και ήταν προπονητής του μέχρι το 1968. Στη συνέχεια πήγε στον Πανιώνιο και στον Απόλλωνα, κι έφυγε από την Ελλάδα το 1972. Ένα χρόνο περίπου μετά, ένας 17άρης πιτσιρικάς ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα στον Πιερικό. Ήταν ο Λάκης ο Κοκτσίδης. Ο Μπούντζακ ξαναγύρισε στον Πιερικό το 1984 όταν ο Λάκης Κοκτσίδης είχε σταματήσει να παίζει στον Πιερικό. Λογικά σκεπτομενοι λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα δύο αυτά άτομα δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Αύγουστος 1979. Δυο - τρεις μήνες είχαν περάσει από την καταδίκη μας για δωροδοκία, από τον παράτυπο υποβιβασμό δύο κατηγοριών, την ώρα που άλλοι για ίδια περίπτωση αθωώνονταν ή τιμωρούνταν με αφαίρεση βαθμών. Τότε η πολιτεία είχε το "θράσσος", μέσω της ΕΠΟ να καλέσει παίκτες μας στην Εθνική ομάδα, εν όψει των Μεσογειακών αγώνων που θα γίνονταν τον επόμενο μήνα στο Σπλιτ. Οι παίκτες μας, αφού μας έριξαν στο Ερασιτεχνικό, λογίζονταν πλέον σαν ερασιτέχνες, κι αφού στους Μεσογειακούς έπρεπε η πλειονότητα των παικτών της Εθνικής να είναι ερασιτέχνες, διάλεξαν την εύκολη λύση. Η ομάδα μας βέβαια έκανε το καθήκον της, έκανε αυτό που πρόσταζε η ηθική της, ο πολιστισμός της και η Ιστορία της. Έθεσε στην διάθεση της Εθνικής ομάδας όσους και όποιους παίκτες ήθελαν οι τότε Εθνικοί προπονητές.
Σεπτέμβριος 1979. Ξεκινάνε οι Μεσογειακοί αγώνες στο Σπλιτ. Στην Εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου, κλήθηκαν να συμμετάσχουν 17 ποδοσφαιριστές. Δέκα από αυτούς προέρχονται από τον Πιερικό. Είναι οι Βασιλειάδης, Τζούτζιος, Κοκτσίδης, Χατζηγιοβαννάκης, Κουρουζίδης, Δαδάκος, Αναγνώστου, Κουϊμτζίδης, Τσιρίκας και Μίσκος. Στον πρώτο αγώνα στον όμιλο ήρθαμε ισόπαλοι 1-1 με το Μαρόκο. Στον δεύτερο αγώνα χάσαμε από την Γιουγκοσλαβία του Μίλιανιτς 5-1. Πήγαμε στον τρίτο αγώνα, ένα αγώνα δίχως αύριο (αφού με οποιοδήποτε αποτέλεσμα εκτός από νίκη θα αποκλειόμασταν). Παίξαμε με την Αίγυπτο του Ντέζο Μπούντζακ (να που συναντήθηκε με τον Κοκτσίδη!), και κερδίσαμε 4-2. Έτσι προκριθήκαμε στους 4, αρχίζοντας να πιστεύουμε πλέον σε μετάλλιο. Δυστυχώς εξαιτίας δύο κακών διαιτησιών, γνωρίσαμε 2 ήττες με 2-1, από Γαλλία στον ημιτελικό και από Αλγερία στον μικρό τελικό. Εν κατακλείδι, συνυπολογίζοντας τις δυναμικότητες των αντιπάλων, την προετοιμασία των αντιπάλων, τις κακές διαιτησίες και την μη υποστήριξη της ομάδας μας εκ των έσω, η 4η θέση βεβαίως και ήταν επιτυχία για τα παληκάρια μας.
Οι 10 παίκτες μας στους 17 της Εθνικής ομάδας, φυσικά και αποτελεί ρεκόρ, ένα ρεκόρ που ίσως σκόπιμα αποσιωπάται από τα ΜΜΕ. Εδώ είμαστε εμείς όμως, για να θυμίζουμε σε όλους την ένδοξη Ιστορία μας. Ακολουθούν δύο φωτογραφίες του αρχείου μας προερχόμενες από τους αδερφούς Ξενίδη, καθώς και δύο αποκόμματα της Αθλητικής Ηχούς, το ένα για τον ημιτελικό και το άλλο μια γενική ανασκόπηση των πεπραγμένων εκείνης της ομάδας. Η πρώτη φωτογραφία είναι πριν τον ημιτελικό με την Γαλλία στις 27/9/1979 κι η δεύτερη πριν τον μικρό τελικό με Αλγερία στις 29/9/1979. Αξίζει να προσέξουμε το πρώτο απόκομμα λίγο παραπάνω. Ο ημιτελικός ξεκίνησε με 7 πάικτες του Πιερικού στους 11, ενώ τελείωσε με 9 στους 10! Μόνο ο Δαδάκος δεν έπαιξε από τους "δικούς" μας στον ημιτελικό...
Την βδομάδα που πέρασε θυμηθήκαμε επίσης τον Μπούντζακ και τον Κοκτσίδη. Ο Ντέζο Μπούντζακ ήρθε στον Πιερικό το 1966 και ήταν προπονητής του μέχρι το 1968. Στη συνέχεια πήγε στον Πανιώνιο και στον Απόλλωνα, κι έφυγε από την Ελλάδα το 1972. Ένα χρόνο περίπου μετά, ένας 17άρης πιτσιρικάς ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα στον Πιερικό. Ήταν ο Λάκης ο Κοκτσίδης. Ο Μπούντζακ ξαναγύρισε στον Πιερικό το 1984 όταν ο Λάκης Κοκτσίδης είχε σταματήσει να παίζει στον Πιερικό. Λογικά σκεπτομενοι λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα δύο αυτά άτομα δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Αύγουστος 1979. Δυο - τρεις μήνες είχαν περάσει από την καταδίκη μας για δωροδοκία, από τον παράτυπο υποβιβασμό δύο κατηγοριών, την ώρα που άλλοι για ίδια περίπτωση αθωώνονταν ή τιμωρούνταν με αφαίρεση βαθμών. Τότε η πολιτεία είχε το "θράσσος", μέσω της ΕΠΟ να καλέσει παίκτες μας στην Εθνική ομάδα, εν όψει των Μεσογειακών αγώνων που θα γίνονταν τον επόμενο μήνα στο Σπλιτ. Οι παίκτες μας, αφού μας έριξαν στο Ερασιτεχνικό, λογίζονταν πλέον σαν ερασιτέχνες, κι αφού στους Μεσογειακούς έπρεπε η πλειονότητα των παικτών της Εθνικής να είναι ερασιτέχνες, διάλεξαν την εύκολη λύση. Η ομάδα μας βέβαια έκανε το καθήκον της, έκανε αυτό που πρόσταζε η ηθική της, ο πολιστισμός της και η Ιστορία της. Έθεσε στην διάθεση της Εθνικής ομάδας όσους και όποιους παίκτες ήθελαν οι τότε Εθνικοί προπονητές.
Σεπτέμβριος 1979. Ξεκινάνε οι Μεσογειακοί αγώνες στο Σπλιτ. Στην Εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου, κλήθηκαν να συμμετάσχουν 17 ποδοσφαιριστές. Δέκα από αυτούς προέρχονται από τον Πιερικό. Είναι οι Βασιλειάδης, Τζούτζιος, Κοκτσίδης, Χατζηγιοβαννάκης, Κουρουζίδης, Δαδάκος, Αναγνώστου, Κουϊμτζίδης, Τσιρίκας και Μίσκος. Στον πρώτο αγώνα στον όμιλο ήρθαμε ισόπαλοι 1-1 με το Μαρόκο. Στον δεύτερο αγώνα χάσαμε από την Γιουγκοσλαβία του Μίλιανιτς 5-1. Πήγαμε στον τρίτο αγώνα, ένα αγώνα δίχως αύριο (αφού με οποιοδήποτε αποτέλεσμα εκτός από νίκη θα αποκλειόμασταν). Παίξαμε με την Αίγυπτο του Ντέζο Μπούντζακ (να που συναντήθηκε με τον Κοκτσίδη!), και κερδίσαμε 4-2. Έτσι προκριθήκαμε στους 4, αρχίζοντας να πιστεύουμε πλέον σε μετάλλιο. Δυστυχώς εξαιτίας δύο κακών διαιτησιών, γνωρίσαμε 2 ήττες με 2-1, από Γαλλία στον ημιτελικό και από Αλγερία στον μικρό τελικό. Εν κατακλείδι, συνυπολογίζοντας τις δυναμικότητες των αντιπάλων, την προετοιμασία των αντιπάλων, τις κακές διαιτησίες και την μη υποστήριξη της ομάδας μας εκ των έσω, η 4η θέση βεβαίως και ήταν επιτυχία για τα παληκάρια μας.
Οι 10 παίκτες μας στους 17 της Εθνικής ομάδας, φυσικά και αποτελεί ρεκόρ, ένα ρεκόρ που ίσως σκόπιμα αποσιωπάται από τα ΜΜΕ. Εδώ είμαστε εμείς όμως, για να θυμίζουμε σε όλους την ένδοξη Ιστορία μας. Ακολουθούν δύο φωτογραφίες του αρχείου μας προερχόμενες από τους αδερφούς Ξενίδη, καθώς και δύο αποκόμματα της Αθλητικής Ηχούς, το ένα για τον ημιτελικό και το άλλο μια γενική ανασκόπηση των πεπραγμένων εκείνης της ομάδας. Η πρώτη φωτογραφία είναι πριν τον ημιτελικό με την Γαλλία στις 27/9/1979 κι η δεύτερη πριν τον μικρό τελικό με Αλγερία στις 29/9/1979. Αξίζει να προσέξουμε το πρώτο απόκομμα λίγο παραπάνω. Ο ημιτελικός ξεκίνησε με 7 πάικτες του Πιερικού στους 11, ενώ τελείωσε με 9 στους 10! Μόνο ο Δαδάκος δεν έπαιξε από τους "δικούς" μας στον ημιτελικό...
Στέλιος Καραγεώργης
Πήρε μπρός ο Καραγεώργης και δεν τον σταματά τίποτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφητικές ευχές του Δεκεμβρίου που δεν τις λησμονώ ποτέ γιατί καταδεικνύουν το μέγεθος της αγάπης του αδελφού για την Πιερικάρα μας:
«Συνάδελφοι του ΣΦΙΠ,
έχω όνειρο να δω ένα βιβλίο με την ένδοξη ιστορία του Πιερικού, με όλους τους αγώνες, με στατιστικά, με ξεθωριασμένες μολυβιές φωτογραφίες, να ξαναθυμηθώ, να ξανακλάψω όχι από χαρά ή λύπη για τον Πιερικό μας, αλλά αυτή τη φορά από συγκίνηση,
έχω όνειρο να δω έναν ιστότοπο σε άσπρο - μαύρο, με κουμπάκια, ράβδους κύλισης, με στατιστικά, να κλικάρεις για παράδειγμα στον Εργοτέλη και να σου βγάζει όλη την προϊστορία με τον Πιερικό, αγώνες νίκες, σκόρερς,
έχω όνειρο να μπω κάποτε στο "Μουσείο Πιερικού" να βλέπω φανέλες από το '60, το 70', το ΄90, φωτογραφίες, βίντεο,
έχω όνειρο να συμμετέχω σε συζήτηση για τον Πολιτισμό που πρόσφερε απλόχερα ο Πιερικός στην Κατερίνη, στην Ελλάδα,
έχω όνειρο να δω και πάλι 8000 κόσμο μέσα στο ΔΑΚ.
Όποιος έχει τα ίδια όνειρα ας έρθει μαζί μας».
Μέσα στο Σ.Φ.Ι.Π., λιτά και απλά, η ιστορία ζωντανεύει, η συγκίνηση κυριαρχεί και πάνω απ' όλα ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ φυτρώνει, σιγά σιγά, στις όλων όσων τον λησμόνησαν.
Μπράβο σε όλα τα μέλη, σε όλους τους φίλους.
Αδερφέ μου Γιάννη, αν ήταν να βάλω ένα στοίχημα, αν με ρώταγαν τι θέλω να πετύχω, δεν θα ήταν να επαναφέρω τους παληούς περιστασιακούς που αλλαξοπίστησαν. Τουλάχιστον όχι σε πρώτη φάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικός μας στόχος θα πρέπει να είναι οι νέοι μας. Οι νέοι μας που δεν τα έζησαν, θα πρέπει να μάθουν την ιστορία που κουβαλάμε σαν Πιερικός. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φιάξουμε ένα αύριο καλύτερο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να επαναλάβουμε ισομεγέθη -αν όχι καλύτερα- επιτεύγματα. Μόνο αν γνωρίσουμε το χτες, θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε καλύτερα το αύριο. Και το αύριο Γιάννη, είναι οι νέοι. Δεν είμαστε εμείς.
Δεν είμαστε τίποτα εμείς, απλώς είμαστε στρατιώτες μιας μεταβατικής περιόδου.
Δουλεία μας είναι λοιπόν να μάθουν οι νέοι την ιστορία μας, και να την μεταδόσουν μετά από χρόνια στους επόμενους νέους που θα έρθουν.
C'est la Vie που λένε κι Γάλλοι...
Το 1979 θα το χαρακτήριζα χρονιά ορόσημο του Πιερικού μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορούμε να πούμε ότι διαχωρίζουμε την Ιστορία της ομάδας σε δύο μεγάλες χρονικές περιόδους:
Ι. Τον Πιερικό των δεκαετιών '60 & '70, με πολύ πλούσια Ιστορία και
ΙΙ. Τον Πιερικό των δεκαετιών '80,'90 & '00 με λιγότερο πλούσια Ιστορία.
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της διαφοράς των δύο χρονικών περιόδων του Πιερικού, είναι το γεγονός ότι ο Πιερικός της πρώτης περιόδου, είχε 13 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Α' εθνικής κατηγορίας, ενώ ο Πιερικός της δεύτερης περιόδου είχε μόλις 3 συμμετοχές στο ίδιο πρωτάθλημα.
Καταλυτική στιγμή της απώλειας της αίγλης του Πιερικού μας, ήταν η καταδίκη της ομάδας μας για δωροδοκία το 1979.
Άλλη μια κακή σελίδα της σύχρονης Ιστορίας του Πιερικού μας (όχι τόσο μαύρη βέβαια αλλά πιστεύω καταλυτική εις βάρος της πορείας ανόδου του Πιερικού μας), ήταν η 12η Ιανουαρίου 2008 και συγκεκριμένα ο αγώνας Ολυμπιακός Βόλου - Πιερικός 1-0, όπου η ομάδα μας έμεινε στο γήπεδο με 6 παίκτες, ο διαιτήτης-δήμιος Σιδηρόπουλος, διέκοψε τον αγώνα εις βάρος όχι μόνο της βαθμολογικής ανόδου (με την αφαίρεση βαθμών), αλλά εις βάρος του Ονόματος και της Ιστορίας του Πιερικού μας.
ΖΗΤΩ Ο ΠΕΝΗΝΤΑΧΡΟΝΟΣ ΠΙΕΡΙΚΟΣ
Στέλιο συγχαρητήρια για την θαυμάσια δουλειά σου.