Μαρία Κάκαλου - Μια Γυναίκα στον Πιερικό

Η πενηντάχρονη ιστορία του Πιερικού μας είναι κοσμημένη με πολλές και αξιοσέβαστες παρουσίες, τόσο από ποδοσφαιριστές, όσο και από παράγοντες και φιλάθλους.
Υπάρχει όμως μια ξεχωριστή, μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία που καταδεικνύει την πολύπλευρη και πολυδιάστατη απήχηση της ομάδας μας σε όλη την κοινωνία.
Μια δυναμική γυναίκα, ένα σωστό, σκληρό αντράκι, μια σπουδαία Κυρία, η Μαρία Κάκαλου έχει αφήσει τα δικά της αποτυπώματα στο γήπεδο του Πιερικού από το 1961 έως το 1979.
Την συναντήσαμε πριν από λίγους μήνες στο σπίτι της, όπου μας δέχτηκε με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση στο άκουσμα της λέξης Πιερικός.
Η αγάπη της για το ποδόσφαιρο και τον Μέγα Αλέξανδρο απογειώθηκε με τη συγχώνευση το 1961. Ο Πιερικός έγινε πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της.
Ως υπάλληλος της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού στο γήπεδο του Πιερικού, βρισκόταν σε καθημερινή επαφή με καθετί που αφορούσε τα τεκταινόμενα στο σύλλογο της Κατερίνης. Από ότι μας εκμυστηρεύτηκε και η ίδια, είχε άποψη ακόμη και για την επιλογή του χρώματος και το πλαίσιο με το σήμα Π και την κατέθεσε στον αείμνηστο Χατζόγλου.
Για την Κυρά Μαρία ο κόσμος του Πιερικού ήταν, όπως λέει και ίδια, ο καλύτερος, ήταν ανεπανάληπτος. «Και στις νίκες, και στις χαρές ο κόσμος έκλαιγε. Πώς να ξεχάσω αυτές τις στιγμές. Πώς να λησμονήσω τις απέραντες ουρές με τα μικρά παιδιά, τα πιτσιρίκια για τα οποία εγώ η ίδια άνοιγα τις πόρτες για να μπαίνουν στο γήπεδο. Τα παιδιά είναι η ζωή μου. Πολλοί μαθητές έρχονταν εκδρομή με τα σχολεία στο γήπεδο για να δουν από κοντά την μεγάλη ομάδα του Πιερικού. Όσο αναπολώ εκείνα τα χρόνια μου σηκώνεται η τρίχα και μόνο που τα σκέφτομαι».
Δεν αντέχει συγκινείται και δακρύζει. Τη ρωτάμε αν αισθάνεται καλά. Μας απαντά: «Αφού είναι καλά ο Πιερικός είμαι κι εγώ. Ο Πιερικός είναι η ζωή μου».
Η παρουσία του Πιερικού στον τελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 1963 δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη από την συζήτηση μας. «Στον τελικό χάσαμε 3-0 με τον λάινσμαν να σηκώνει συνέχεια τη σημαία του. Ήμουνα πολύ δυναμική μέσα σ’ αυτό τον αγώνα. Έβραζε το αίμα μου. Η συμμετοχή του Πιερικού στον τελικό ήταν αφορμή για την προβολή όλης της Μακεδονίας. Εκτός από αυτό το παιχνίδι ήμουν παρών και σε άλλα εκτός έδρας παιχνίδια μαζί με τη Ροδοπούλου Μαρία, γυναίκα του οφθαλμίατρου Ροδόπουλου».
Η συζήτηση μας συνεχίζεται και στην μνήμη της έρχεται το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στην Κατερίνη στις 14/04/1967.
«Ο Ολυμπιακός άλλαξε τους διαιτητές, τρείς ισραηλινούς που αδίκησαν τον Πιερικό. Ο διαιτητής απέβαλε ποδοσφαιριστή του Πιερικού, διακόπηκε το παιχνίδι εις βάρος μας γιατί δεν μπορούσε να βάλει γκολ ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός μοντάρισε φωτογραφίες με παίκτες του Πανιωνίου για να δικαιολογήσει τα επεισόδια. Από το γιακαδάκι στη φανέλα φάνηκε η πλεκτάνη τους. Μια εβδομάδα μετά έγινε το πραξικόπημα.»
H αναφορά στον ημιτελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στάθηκε η αφορμή να μας εκμυστηρευτεί ότι αρνήθηκε στους ανθρώπους της ομάδας της Θεσσαλονίκης να αναλάβει ανάλογο ρόλο στο γήπεδο της Τούμπας.
Αξέχαστοι θα μείνουν στη μνήμη της οι παίκτες του Πιερικού και ιδιαίτερα οι Πανταζής, Πορτοκαλίδης.
Καταλάβαμε ότι η συγκίνηση την κατέβαλε και δεν επιθυμούσαμε να την κουράσουμε περισσότερο αν και για μας εκείνη τη στιγμή ήταν μια ανοικτή και πολύτιμη εγκυκλοπαίδεια.
Τρείς σημαντικές λέξεις μας ανέφερε πριν την χαιρετίσουμε:
«Ελλάδα – Αλήθεια – Πιερικός».
Ευχαριστούμε θερμά την μεγάλη Γυναίκα του Πιερικού.
Τιμούμε με σεβασμό και δέος την Κυρά Μαρία της μεγάλης ομάδας του Πιερικού.